Η ΝΕΑ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.
Η εξέλιξη της δραματουργίας που ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα, δημιούργησε νέες συνθήκες στη θεατρική σκηνή της Ισπανίας. Ένα χαρακτηριστικό αυτής της νέας σύμβασης που δημιουργήθηκε, οφείλεται κυρίως στο ότι οι δραματουργοί αυτής της περιόδου ασχολούνται όχι μόνο με τη συγγραφή κειμένων, μιας και έχουν αποκτήσει ειδικές γνώσεις στη σκηνοθεσία, την υποκριτική και τη σκηνογραφία. Η πλούσια αυτή εμπειρία που απέκτησαν, τους έκαναν να γράφουν τα θεατρικά έργα από τη σκηνή, και όχι από το γραφείο τους. Είναι έργα που πέρα από την εξέλιξη του μύθου, δημιουργούν ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και του σκηνικού χώρου. Η πειραματική προδιάθεση που υπάρχει στα έργα τους, οφείλεται κυρίως στο ότι μεγάλος αριθμός των νέων δραματουργών εξασκούν παράλληλα και το επάγγελμα του διδάσκοντα. Παραμένει όμως σημαντικό στοιχείο, η δημιουργία θεατρικών πανεπιστημίων όπου διδάσκονται όλα τα επαγγέλματα του θεάτρου. Ένας άλλος παράγοντας της εξέλιξης είναι η ύπαρξη πολλών θεατρικών διαγωνισμών μέσα από τα οποία οι δραματουργοί μπορούν να εξελίξουν τη γραφή τους, τόσο σε μικρά θεατρικά κείμενα, όσο και σε μεγάλα.
Η ανθολογία έχει τα παρακάτω θεατρικά έργα: Laura Aparicio, TEATROCIDIOS CON ESCALERAS AL FONDO Protocolos de despedida. Ozkar Galán, CERVANTES NO RIMA CON DIAMANTE (¿O SÍ?). Diana de Paco Serrano, EVA A LAS SEIS. Ramiro Pinto Cañón, LA PRADERA GÜIS.